Met een plof zet ze haar volle tas, formaat Dirk v.d. Broek, op de grond.
‘Je kunt wel zien dat ik in het onderwijs werk’ lacht ze zuur en met de nodige zelfspot.

De volle tas is kenmerkend voor wie in het onderwijs werkt en staat symbool voor: alles is belangrijk, vooral niets vergeten en bakken vol werk mee naar huis nemen.

In het gesprek wat volgt wordt duidelijk waar ze zich doorheen sleept. De druk van inspectie, directie en bestuur als veeleisende partijen. Alles doen om de naam van de school bij ouders hoog te houden. Uitblinken, excelleren.…dat wil toch iedereen?

Ze is niet de enige die klaagt dat ze het vuur en de ambitie is kwijtgeraakt. ruim één op de vijf  leraren heeft last van chronische stress. Tenminste, volgens de cijfers van TNO en CBS. De rek is er uit.

Ik vraag mij af of de minister die cijfers ook onder ogen krijgt en beseft wat stress met het brein van juffen en meesters doet. Dat chronische stress en een heldere geest niet samen gaan. Zou ze doorhebben dat je hersenen domweg ontregelt raken door alle stresshormonen en je steeds meer moeite krijgt met concentreren, informatie verwerken en reproduceren; dat je vergeetachtig wordt? ‘Steken laten vallen’ is dan nog het enige waar je in uitblinkt.

Of zou er een hoge ambtenaar bij de inspectie zijn die eens stevig aan de bel trekt omdat je de bekwaamheid van docenten wel kan willen opschroeven met masters en een verplicht lerarenregister, maar dat van jachtigheid resultaten onder de maat blijven?

Onderwijs: bruisend van ideeën maar zonder rust in de basis als drijfzand.

Ik heb die juf met de volle tas voorgehouden ook naar zichzelf te durven kijken. Uiteindelijk lukt het heel veel leerkrachten wél het beste van zichzelf te geven.

Hoe doen ze dat?

Het begint bij goed in je vel zitten en je energie op orde hebben. Daar kun je aan werken in plaats van jarenlang met gebrek aan energie vreugdeloos door te ploeteren. Zonder energie straal je niet. lees meer ….

Wat ook helpt is een heldere meetlat waar je elkaar tijdig op aan durft te spreken zodat er bijgestuurd kan worden. Ontwikkelingsgerichte en collegiale gesprekken waar een uitdagend en kritisch geluid gehoord mag worden in plaats van disfunctioneren te bedekken met de mantel der liefde. ‘Als jij het niet kan doe ik het wel’ óf ‘zo is ze nou eenmaal’. Tot de redder aanklager wordt en de bom barst.

Uitblinken doe je ook door af en toe je tas eens flink uit te mesten en de shit niet bij je te houden. Durven zeggen waar je mee zit want ergernissen en beslommeringen bepalen hoe je je voelt en wat je uitstraalt.

Excelleren lukt beter als je doet waar je hart naar uitgaat, prioriteit geeft aan wat je belangrijk vindt. Je kop boven het maaiveld uitsteken en kiezen voor waar je van geniet. Focus op wat voor jou echt van waarde is; dan gaat het stromen. Het gaat om doen je wat je wilt en willen wat je doet.  Geen volle tassen maar met lichte bepakking.

Herken jij jezelf in de juf met de volle tas? Ik denk graag met je mee hoe je met plezier en energie kunt werken.